ஒருகாலத்தில், தேவர்கள் வாழ்ந்த தெய்வலோகத்தில் செல்வத்தின் கடவுளான குபேரன் தங்கமும், வைரமும், மாணிக்கங்களும் நிரம்பிய கோஷ்டிகளில் வாழ்ந்து வந்தார். அவர் மிகவும் பொறாமை இல்லாதவர், ஆனாலும் தன்னுடைய செல்வத்தைக் கணக்கிட்டு பாதுகாக்கும் பழக்கத்துடன் இருந்தார். எந்த பொருளும் வீணாகப் போகக்கூடாது என்பதே அவரின் கொள்கை.
அந்த லோகத்தின் ஓரத்தில் ஒரு சிறிய குருவி தன்னுடைய குடிலில் வசிக்கிறாள். குருவிக்கு பசியையும், பசிக்குண்ட உணவையும் தவிர வேறு ஆசைகள் எதுவும் இல்லை. நாள்தோறும் செந்நெல் மிட்டாய், சிறிய பூமணிகள் ஆகியவற்றை தேடி கொண்டு வந்து, புண்ணியமாக வாழ்ந்து வந்தாள்.
ஒருநாள் குபேரன் தன்னுடைய அரண்மனையை சுத்தம் செய்ய வைத்தார். பழைய நாணயங்களும், பழுதான நகைகளும் தேவையில்லை என்று கருதி வெளியே வீசச் சொன்னார். அந்த நேரத்தில் அந்தக் குருவி அங்கே வந்தது. பளிச்சென ஜொலிக்கும் தங்க நாணயங்களைப் பார்த்ததும் குருவிக்கு ஆச்சரியம். “ஓ! இவை என்ன விலைமதிப்பற்ற பொருட்கள் போல இருக்கின்றன!” என்று எண்ணி ஒரு சிறிய நாணயத்தை அலகில் எடுத்துக்கொண்டு பறந்தது.
அதனை கவனித்த குபேரன் சிரித்தார். “ஒரு சிறு பறவைக்கும் தங்க நாணயம் வேண்டுமா?” என்று பரிகசித்தார். ஆனால், பரிகாசத்தில் ஒரு கருணையும் கலந்திருந்தது.
குருவி அதன் சிறிய குடிலுக்கு பறந்து சென்று தங்க நாணயத்தை வைத்தது. ஆனால் குருவிக்கு அந்த நாணயத்தால் எந்த மகிழ்வும் இல்லை. உணவாகத் தானாக விழும் தானியங்களை விட, இந்த தங்க நாணயம் பசியைக் கூட ஆற்ற முடியவில்லை.
அடுத்த நாள் காலை, குருவி தன்னுடைய நாணயத்தை எடுத்துக் கொண்டு திரும்பி குபேரனிடம் வந்தது. அதன் சிறிய கண்களில் தூய்மை நிறைந்ததை குபேரன் கவனித்தார்.
குருவி குரல்வழி பேச இயலாது. ஆனாலும் அதன் பார்வையில் ஒரு கேள்வி இருந்தது:
“இதை எதற்குப் பயன்படுத்துவது?”
அப்போது குபேரனின் மனதில் ஒரு மாற்றம் ஏற்பட்டு விட்டது. தங்கமும், வைரமும் உண்மையான சந்தோஷத்தைக் கொடுக்க முடியாது; ஆனால் பாசமும், கருணையும் செய்ய முடியும் என்று உணர்ந்தார். உடனே குபேரன் தனது செல்வத்தின் ஒரு பகுதியை எடுத்து பூமியில் உள்ள பசிப்பேறுகளுக்கு, பறவைகளுக்கு, ஏழைகளுக்கு பகிர்ந்தார்.
குருவிக்கு அவர் சிறிய, ஆனால் மிகவும் மதிப்புமிக்க பரிசாக ஒரு சிறிய தானியக் குன்றை உருவாக்கிக் கொடுத்தார். இனி, குருவிக்கும், அதன் மக்களுக்கும் பசியில்லாமல் வாழலாம்.
அதிலிருந்து, குபேரன் ஒவ்வொரு ஆண்டும், வைகாசி மாதத்தில் ஒருநாள், அனைத்து உயிர்களுக்கும் கொடுப்பதற்காக தங்கமின்றி உணவையும் மகிழ்ச்சியையும் பகிர ஆரம்பித்தார். அந்த நாளே பின்னாளில் அட்சய திருதி என்று உலகம் கொண்டாட ஆரம்பித்தது.
அந்தக் குருவியும் தனது குடும்பத்தோடு மகிழ்ச்சியாக வாழ்ந்தது.
கதையின் மெய்ப்பு:
செல்வம் என்பது சிருஷ்டியில் வாழும் அனைவரும் பயன்பெறும் போது மட்டுமே உண்மையான மதிப்பைப் பெறும்
