ஒரு நல்ல நாள் காலையில், வானம் நீலமாகவும், காற்று மெதுவாக வீசியும் இருந்தது. பெரிய பசுமை காட்டில், ராஜா சிங்கம் தனக்கென ஒரு சிறிய மலைக்கு அடியில் உறங்கிக் கொண்டிருந்தது. எல்லா விலங்குகளும் அதைப் பார்த்து பயந்து ஓடி ஒளிந்தன.
சிங்கம் பெருமையாக எண்ணியது:
“நான் இந்தக் காட்டின் ஒரே அரசன்! என்னை யாராலும் வெல்ல முடியாது!”
அதே நேரத்தில், அந்த மலைக்கருகே ஒரு சிறிய சிலந்தி தன் வேலையை ஆர்வமாக செய்து கொண்டிருந்தது. மெதுவாக, பொறுமையாக, அது ஒரு அழகான வலையை புன்றது. ஒவ்வொரு நூலையும் சுருக்கமாக பின்னி, வலையைக் கட்டியது.
சிங்கம் ஆடம்பரமாக நடந்து வந்தது. அப்போது அது அந்த சிலந்தியின் வலையை கவனித்தது. பெருமையாக சிரித்து, கடுப்பாக சிங்கம் கூறியது:
“ஹாஹா! இந்தச் சிறு வலையா? ஒரு புயல் வீசியாலே இது கிழிந்துவிடும். என் ஒரு கர்ஜனையால் கூட இந்த வலை பறந்துவிடும்! நீயும் உன் வேலைக்கும் என்ன பெருமை?”
சிலந்தி சிரித்துக்கொண்டே சொன்னது:
“அரசே! உங்கள் கர்ஜனை வலிமையானது. உங்கள் தாடியால் பெரும் மரத்தையும் கிழிக்கலாம். ஆனால் என் வலையிலும் என் பெருமை இருக்கிறது. இதைக் கட்டுவதற்கு எனக்கு மிகவும் பொறுமையும், தன்னம்பிக்கையும் வேண்டும். என் வாழ்வின் ஒவ்வொரு நாளும் இந்த வலையை நம்பி தான் இயங்குகிறது.”
சிங்கம் சற்று ஆச்சரியத்துடன் எண்ணியது. இதுவரை அது தனது பலத்தைக் கொண்டே பெருமை பட்டது. ஆனால் இப்போது அந்தச் சிறிய சிலந்தி தன் உழைப்பிலும் பெருமை காண்பதைப் பார்த்து சிங்கத்தின் மனதில் மாற்றம் ஏற்பட்டது.
அந்த நாள் முதல், சிங்கம் மற்ற உயிர்களை அவரவர் சிறிய சிறிய முயற்சிகளுக்காக மதிக்க ஆரம்பித்தது. அது உணர்ந்தது —
“உலகத்தில் ஒவ்வொருவரும் தங்களது சிறு முயற்சிகளால் அழகு சேர்க்கிறார்கள்.”
மழை பெய்தாலும், காற்று வீசியாலும், அந்த சிறிய சிலந்தி மறுபடியும் தனது வலையை பின்னிக்கொண்டே இருந்தது. அது ஒரு பெரிய பாடம்: “உழைத்தால் வெற்றி நிச்சயம் வரும்!”
